ΠΡΕΜΙΕΡΑ Σάββατο 9 Μαρτίου

Η παράσταση 

"Δυόμισι Φόνοι και Ένα Μπουλντόγκ" 

κάνει πρεμιέρα 

το Σάββατο 9 Μαρτίου 

και θα παίζεται για 

τέσσερα (4) τριήμερα (ΣΑΒΒΑΤΟ - ΚΥΡΙΑΚΗ - ΔΕΥΤΕΡΑ), 

(εκτός του Σαββατοκύριακου της Αποκριάς και της Καθαράς Δευτέρας 16-17-18 Μαρτίου), μέχρι τις 8 Απριλίου.

Οι παραστάσεις θα δίνονται  στον 

"ΧΩΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΒΟΡΕΙΩΣ" - Αίθουσα 120 στο ΚΕ.ΠΑ.ΒΙ.

Ώρα έναρξης των παραστάσεων: 

8.30 μ.μ.

Πληροφορίες - κρατήσεις: 6941 468 358

Μια εξωφρενική, ξεκαρδιστική φαρσοκωμωδία των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου, βασισμένη στο έργο του Ευγένιου Λαμπίς "Η Υπόθεση της Οδού Λουρσίν".

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ - ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ :   Γιάννης Σεντελές

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης)

Χαρά Καρυωτάκη                 :   ΙΟΥΣΤΙΝΗ

Χρήστος Σδράλλης              :   ΥΠΑΣΤΥΝΟΜΟΣ ΣΑΡΝΤΟΥ

Γεωργία Παπαδημητρίου    :   ΝΟΡΙΝ ΛΑΜΠΙΣ

Χαρά Παπαδημητρίου         :   ΠΟΛΕΤ ΦΕΫΝΤΩ

Πάνος Σεντελές                    :   ΠΙΕΡ ΛΑΜΠΙΣ

Γιάννης Σεντελές                  :  ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΦΕΫΝΤΩ

Ρίζος Τραγουδαρας             :  ΜΑΡΙΒΩ 

ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ       : Γιώργος Ζιώγας

ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΣΚΗΝΙΚΩΝ   : Ρίζος Τραγουδάρας, Γιώργος Ζιώγας, 

                                                 Γιάννης Σεντελές

VIDEO                                    : Στέφανος Χρηστίδης

 

Στα Videοs εμφανίζονται οι : Γιώργος Ζιώγας

                                                  Μαίρη Κατσαριώτη

                                                  Βασίλης Παπανικολάου

                                                  Δάφνη Πουρναρά

                                                  Σοφία Σιώζιου

 

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΦΙΣΑΣ             : Πάνος Σεντελές

(Η παράσταση είναι κατάλληλη για ανηλίκους άνω των 13 ετών)

 

ΕΝΑΣ ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ ΠΟΥ ΧΟΡΕΥΕΙ ΚΑΝ ΚΑΝ

 (Ένα εκπληκτικό κείμενο των Μιχάλη Ρέπα και Θανάση Παπαθανασίου, με αφορμή το πρώτο ανέβασμα του έργου τους "Δυόμισι Φόνοι και ένα Μπουλντόγκ" το έτος 2000)

            Είμαστε  στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. H ραγδαία  εξέλιξη των επιστημών και η βιομηχανική επανάσταση εγκαθιδρύουν οριστικά την αστική τάξη, μεταβάλλοντας τα  φεουδαρχικά βασίλεια και πριγκιπάτα  της Ευρώπης σε εθνικά κράτη. Η Ευρώπη χτίζει το όνειρο της δημοκρατίας και της ελεύθερης  οικονομίας, ενώ  κυοφορεί  την  επανάσταση  του μαρξισμού και της ψυχανάλυσης. Ο Ευγένιος  Λαμπίς είναι περίπου συνομήλικος με  τον   Κάρολο Δαρβίνο, τον Σάιρεν Κιρκέγκωρ και τον Κάρολο Μαρξ. Λίγες δεκαετίες αργότερα γεννιούνται ο Φρειδερίκος Νίτσε και ο Ζίγκμουντ Φρόιντ. Την στιγμή λοιπόν, που το Ευρωπαϊκό πνεύμα  ετοιμάζει  την  απόλυτη χειραφέτηση  του από τον Θεό και την περιπέτεια του αυτοπροσδιορισμού του, οι καινούργιοι πλούσιοι αναζητούν τις νύχτες νέες διασκεδάσεις στα  ηλεκτροφωτισμένα  βουλεβάρτα των Ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων.

                              ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΛΑΜΠΙΣ                                     ΖΩΡΖ ΦΕΪΝΤΩ

           Δείχνει  παράδοξο το γεγονός ότι η βία των εντόνων  ταξικών συγκρούσεων και των εδαφικών διεκδικήσεων σε όλο το φάσμα της Ευρώπης, στις παραμονές  ενός παγκοσμίου πολέμου, γέννησε  το πιο ανέμελο  και χαριτωμένο είδος θεάματος. Το ελαφρό  θέατρο. Την  οπερέτα και την φάρσα.

Η Ευρώπη, τη στιγμή  της πιο οδυνηρής αναμέτρησης με τον εαυτό της, χόρευε βαλς. Ψέμα; Παυσίπονο; Στρουθοκαμηλισμός; Μάλλον και τα τρία αλλά και κάτι ακόμα. Η άλλη  αλήθεια.

            Την ώρα που  ο  υλισμός και η ψυχανάλυση, μέσα στις πιο βίαιες δίνες της ιστορίας, υποσκάπτουν τη δεδομένη οντότητα του "εγώ"  και του  καρτεσιανού   "cogito", εξαρτώντας το  άμεσα από την οικονομική  συγκυρία και το ασυνείδητο, οι παρίες της θεατρικής παραγωγής κάνουν   ακριβώς το ίδιο  από δρόμο.

            Ο αρχιμάστορας Λαμπίς και ο ιδιοφυής Φεϊντώ - ιδρυτές και τελειωτές της φάρσας, όπως την  ξέρουμε σήμερα - μας παρέδωσαν  μια σειρά από έργα, όπου οι ήρωες χορεύουν ένα δαιμονικό  γαϊτανάκι, γύρω από τον τσακισμένο άξονα ενός διαρκώς μεταβαλλόμενου "εγώ". Σχιζοφρενή νευρόσπαστα, χωρίς ουσιαστική ταυτότητα,  που μεταλλάσσονται   μέσα στο στρόβιλο της ανάγκης. Πιο πολύ ενεργούμενα της συγκυρίας παρά συγκεκριμένες προσωπικότητες. Λίγο καιρό πριν η Δεσποινίς Τζούλια του Στρίντμπεργκ  φωνάξει, μέσα  από τον βυθό της ύπαρξης της,  "εγώ, ποια είμαι εγώ;", τα πρόσωπα του Λαμπίς  και κυρίως του Φεϊντώ, "ου γαρ  οίδασι τι  ποιούσι".

            Πόρτα ανοίγει, πόρτα κλείνει και οι ήρωες  της  φάρσας, χάνουν τα ρούχα τους, χάνουν τα λόγια τους, χάνουν  τις συζύγους τους, χάνουν  τα ονόματα τους, χάνουν τη φωνή τους, χάνουν την κοινωνική τους υπόσταση, χάνουν τ' αυγά και τα πασχαλιά. Γενικώς  χάνουν  όλα τα  γνωρίσματα, με τα οποία προσπαθούν να προσδιορίσουν   το ανθρώπινο ον, 25 αιώνες γραπτού  πολιτισμού. Η μάσκα, το κοστούμι, ο ρόλος και ο θεατρίνος  στροβιλίζονται  σε ένα κρεσέντο αποδόμησης, όπου στο τέλος  χάνονται τα όρια  του  "ποιος είναι ποιος" και μόνο ένας από μηχανής θεός μπορεί να σώσει την κατάσταση. Γιατί ο  άλλος Θεός - ο Θεός  της χριστιανοσύνης - έχει πεθάνει και  είναι πλέον  αδύνατον  να σώσει  το γελοίο  ποίμνιο  της φάρσας  από το εξωφρενικό του μαρτύριο.

            Ο κόσμος της φάρσας  μηδενίζει με  την μεγαλύτερη άνεση  ακόμα και τις πιο θεμελιακές  αρχές του πολιτισμού μας.  Μέχρι και το  "ου φονεύσεις"  μπορεί να γίνει παιχνίδι, όπως στο έργο του Λαμπίς  "η υπόθεση της οδού Λουρσίν". Δυο αστοί πείθονται από μια φαρσική σύμπτωση ότι είναι υπεύθυνοι για έναν φόνο, που δεν έχουν διαπράξει. Από την στιγμή που καρφώνεται στο μυαλό τους η ιδέα της ενοχής, αποξενώνονται  αυτόματα  από το περιβάλλον τους και από τον ίδιο τους τον εαυτό και από φιλήσυχοι μεσοαστοί  μεταβάλλονται  σε μανιακούς δολοφόνους.

            Μια και μόνη πληροφορία  στέκεται ικανή για να τους  μεταλλάξει  σε μια στιγμή. Αφελές;  Ίσως. Αλλά  ταυτόχρονα  πολύ αληθινό και "πάρα πολύ ανθρώπινο". Εξ  αλλού και στον Οιδίποδα  το ίδιο δεν συμβαίνει; Μια και μόνη  πληροφορία  μεταλλάσσει  τον  σύζυγο  σε γιο και τον  βασιλιά  σε μίασμα. Μόνο που το ανάστημα του Οιδίποδα  αίρεται στο ύψος  των περιστάσεων  και γίνεται  ο  ίδιος ντέντεκτιβ και  κινητήριος μοχλός  της πιο τραγικής φάρσας των αιώνων. Ο Οιδίποδας  προκαλεί την  κατά μέτωπο  σύγκρουση με την μοίρα του. Οι ήρωες του Λαμπίς την αποφεύγουν, όπως ο διάολος το λιβάνι. Της γυρίζουν την πλάτη και "τρεχάτε ποδαράκια μου, να μη σας χέσει ο κώλος μου".  Αυτό το τρέξιμο, που θυμίζει  καταδίωξη βουβής κωμωδίας, είναι που μας φέρνει πιο κοντά στους ήρωες του Λαμπίς παρά του  Σοφοκλή. Πόσοι από μας έχουν το θάρρος  να αναρωτηθούν  "ποιος είμαι και από που προέρχομαι;"  Οι  πιο πολλοί  το βάζουμε στα πόδια, σαν τον Βέγγο, στην ιδέα και μόνο αυτής της ερώτησης. Η Σφίγγα της ύπαρξης θέλει τα κότσια  του τραγικού ήρωα. Πόσοι από μας τα έχουν; Πρέπει να παραδεχτούμε, ότι οι πιο πολλοί  διαθέτουμε την δειλία και τον πανικό των  ηρώων  της φάρσας. Γι αυτό και τους αγαπάμε τόσο. Γι αυτό και τους περιφρονούμε. Γιατί μας μοιάζουν.

            Το ότι στο σπαστικό τρεχαλητό τους αναγνωρίζουμε την δική μας αδυναμία, είναι η αίτια του  χαρακτηρισμού  της φάρσας  ως  ελαφρού και υποδεέστερου είδους. Η πνευματικότητα, που απαιτείται για να γραφτεί μια καλή φάρσα, δεν είναι λιγότερη από αυτήν, που  απαιτείται για εάν καλό δράμα. Και φυσικά όσες σαχλαμάρες έχουν  γραφτεί στα πλαίσια του ελαφρού θέατρου, άλλες τόσες  έχουν γραφτεί και στους κόλπους του σοβαρού. Η Φλόρες Τόσκα και οι Αδριάνες  Λεκούβρερ του - συγχρόνου του Λαμπίς - Βικτωριάν  Σαρντού, στις μέρες μας φαντάζουν  τουλάχιστον σαχλές. Ενώ ο Λαμπίς και ο Φεϊντω  συνεχίζουν  να μιλούν  είτε με τα ίδια τα έργα τους, είτε μέσα από την πένα τόσων και τόσων μαστόρων του θέατρου, που καλλιέργησαν τη φάρσα  σε όλη την Ευρώπη  κατά την διάρκεια του 20ου  αιώνα. Στην Ελλάδα ειδικά  απετέλεσαν δραματουργικά  πρότυπα για δεκάδες συγγραφείς, από τον Νικόλαο Λάσκαρη μέχρι τους Σακελλάριο και Γιαννακόπουλο.

            Αφιερώνουμε λοιπόν  την  παράσταση μας στους περιφρονημένους  δημιουργούς - τους μείζονες και τους ελάσσονες -  που συντήρησαν το πνεύμα  της φάρσας  και το έκαναν  πανευρωπαϊκό  προσαρμόζοντας το στις επιμέρους γλώσσες της Ευρώπης. Το πνεύμα, που εμείς σαν παιδιά πρωτογνωρίσαμε  στις αγγλικές   κινηματογραφικές  ταινίες   με τον Πήτερ  Σέλλερς, στις γαλλικές  με τον Μπουρβίλ και τον  Ντε Φυνές, στις  ιταλικές  με τον Αλμπέρτο Σόρντι και τον Ούγκο Τονιάτσι  και πάνω από  όλα στις ελληνικές με τον  Λογοθετίδη, τον Ορέστη Μακρή, τον Ηλόπουλο, τον  Σταυρίδη, τον Φωτόπουλο, τον Αυλωνίτη, την Βασιλειάδου, τον Βουτσά και τόσους άλλους.

            Ένα τέτοιο θίασό προσπαθήσαμε  να στήσουμε  κι  εμείς, με τον Μίμη και τον  Αλέξανδρο  σε ένα κωμικό  ντουέτο, που μέσα από την κομέντια ντελ άρτε απηχεί  το πρότυπο  Αριστοφανικό ζεύγος  του Ξανθία και του Διονύσου. Μαζί τους δυο  Κλεονίκες - Σμεραλδίνες, η Ελένη και η Μαίρη. Μια  Μυρίνη - Κολομπίνα, η Φωφώ και  δυο Λάμαχοι - Πανταλόνε,ο Γιάννης και ένας  υπέροχος λαϊκός ηθοποιός, επικυρωμένος από την αγάπη του μεγάλου κοινού, ο κύριος Σπύρος Καλογήρου.

            Όπως  ο Ξανθίας και ο Διόνυσος των Βάτραχων, έτσι και οι σημερινοί μας πρωταγωνιστές, κατέρχονται στο σκότος του Άδη  για να  ξαναφέρουν στο φως  την πανάρχαια χαρά  του παιχνιδιού.

            Δυο Οιδίποδες, που η μοίρα τους έπιασε στον ύπνο και  το έβαλαν  στα ποδιά  με τα  σώβρακα.

            Δυο Καραγκιόζηδες,  που έγιναν δολοφόνοι.

            Δυο κινούμενα σχέδια, που την γλυτώνουν πάρα τρίχα από του χάρου τα δόντια.

            Δυο ναυαγοί, που γραπώνονται, τελευταία στιγμή, στην σωτήρια σχεδία του γέλιου.

            Δυο  απελπισμένοι, που  χορεύουν σε ρυθμό καν  καν   την - γαλλικής ιθαγένειας, πλην  πανευρωπαϊκής υπηκοότητας- φανφάρα της φάρσας.